Anna Karènina

Teatre Nacional de Catalunya / Carme Portaceli

Anna wordt verliefd, en precies op dat moment, als een voorgevoel dat ze waarneemt, hangt de dood als een donkere wolk boven het hele toneelstuk.

Het is duidelijk dat Tolstoj Flaubert heeft gelezen, want Anna herhaalt dezelfde woorden als Emma Bovary wanneer ze besluit niet langer over zich heen te laten lopen: alles is een leugen, alles is bedrog, alles is onecht, alles is kwaad. Net als Emma zal de weg naar geluk haar het leven kosten. Deze hypocriete samenleving staat haar niet toe te doen wat zij zouden willen maar niet durven.

Wie is Anna wanneer ze haar man en kind verlaat? Wie is Anna zonder de familienaam die haar een plek in de wereld geeft? Wat zien anderen wanneer ze breekt met de hypocriete samenleving om haar heen? Waarom projecteert iedereen zich altijd op vrouwen? Waarom kunnen we geen controle hebben over ons eigen lichaam? Waarom zijn we "de vrouw", in plaats van vrouwen, verschillend en verbonden door een onrechtvaardige geschiedenis die over de hele wereld en sinds mensenheugenis wordt gedeeld? Wat zien we, wanneer we naar een vrouwelijk lichaam kijken?

Anna en de andere vrouwen in het toneelstuk worden op het podium gebracht om terecht te staan. Maar voordat ze dat doen, zullen ze ons vertellen wat er werkelijk met hen is gebeurd, hoe ze zich voelden (niemand gaf daar natuurlijk om) en wat een van hen dreef om zelfmoord te plegen.

Er is zoveel schoonheid in Anna Karènina: een krachtige en transformerende spirituele rivier die ons er voortdurend aan herinnert dat er, voorbij de traagheid van verlangen waarmee we elkaar verslinden, misschien nog steeds tijd is om een plek te vinden waar we van geluk kunnen dromen.